คือส่วนตัวก็ชอบผจญภัยอยู่แล้ว
นึกไว้แล้วว่าการยืนอยู่ตรงนั้นก็ต้องขี่ม้า นั่งสามล้อ
ต่อตุ๊กๆแง๋ๆ ที่ๆจะไปวันนั้นคืออยากไปเห็นทุ่งนาและพิพิธภัณฑ์ของชาวปัญจาบ ทางที่ไปก็ไกลพอสมควร
ก็นั่งสามล้อไปบัสสเตชั่นเพื่อไปหารถที่จะไปต่อ
พอถึงท่ารถ ก็ยิ้มกับตัวเอง เออ..เหมือนพาตัวเองย้อนเวลาไปสมัยเด็กๆเวลาพ่อพาไปหาญาติต่างจังหวัด
รถทัวร์ รถเมลล์จอดเข้าซอง มีเด็กรถมายืนตะโกนปลายทางตรงนั้นตรงนี้ ต้อนให้คนขึ้นรถ เสียงดังเซ็งแซ่
อืมมม มองดูแล้ว อยากให้นึกถึงหนังเรื่อง #แหยมยโสธร
ถามไถ่ได้ความกว่าจะรถออกคงต้องนั่งรอผู้โดยสารเต็มคันเสียก่อน ก็จัดแจงวิถีสามล้อ ต่อสามล้ออีกทีดีกว่า
เดินๆๆๆต่อตุ๊ปั๊ดตุ๊เป๋ไปหาสามล้อ ได้ที่นั่งก็นั่งเจี๋ยมทันที
ใจก็นึก..ไกลรึเปล่าวะ 😂😂😂
คนพาไปก็ใช้ภาษาอังกฤษไม่เก่ง ไม่อธิบายอะไรสักอย่างไม่มีการส่งสัญญาณให้เรารู้ ว่าจะขี่ม้า ต่อสามล้อไกลใกล้ยังไง แถมนั่งคนละฟากรถ ปล่อยให้เราคิดอะไรบุ๊ฟเฟ่ตลอดทาง😂😂😂😂
ก็มีผู้โดยสารขึ้นมาเพิ่มทีละคนๆ มีที่นั่งเสริมตรงข้ามกัน
คือนึกภาพมอเตอร์ไซด์หนึ่งคัน พ่วงคนขึ้นมานั่งได้เป็นสิบชีวิต หืมมม โคตรอะเมซิ่งอินเดีย😂😂😂
ก็นั่งเบียดๆกันไปเป็นฟันปลา มีคนขึ้น คนลงตลอดทาง
เส้นทางนี้เจอผู้หญิงคนนี้...
ทันทีที่นางขึ้นมา นังมิราก็กู้ดมอร์นิ่งเสียเลย
พยายามจะสื่อสารกัน แต่เค้าไม่เข้าใจภาษาอังกฤษ
ก็อยากจะถามนู่นนี่เค้า แต่ก็ไม่เข้าใจภาษาพูด
ก็หยิบมือเค้าขึ้นมาจับเพราะตาเห็นกำไลและรอยเฮนน่าอันเลื่องชื่อของแฟชั่นวัฒธรรมสาวอินเดีย
#ให้ภาพเล่าเรื่อง ละกันนะ นาทีนั้นไม่รู้หรอกว่าเค้าอายุเท่าไหร่ แต่ขึ้นมากัน4คนพ่อแม่ลูก ผู้หญิงนั่งใกล้เรา
แล้วก็พยายามชี้ไปที่ถุงส้มที่ลูกชายถือ คือเดาว่าเค้าถามเราว่าเรากินมั้ย เราก็เซย์แต๊งกิ้วๆ และทำมือไม้ไม่เป็นไรๆ
จับมือเค้าก็ยิ่งอุ่นใจ บอกตัวเองในใจนี่ไง...#การตอกย้ำ
#แรงดึงดูด การที่จะให้กำลังใจใครทั้งโลก ตัวเราตัองออกจากอคติ และฝึกทรรศคติด้วยอ่อนน้อมถ่อมใจไปตลอดเส้นทางชีวิต เรามาไกล และไม่รู้จักกัน
ภาษากายด้วยรอยยิ้ม คำทักทาย คำพูดง่ายๆ
สัสรีกาล คือสวัสดีภาษาปัญจาบี กลับทำให้เราได้รับรอยยิ้มและความช่วยเหลือตลอดเส้นทาง
อะไรที่ไม่รู้ก็พยายามถามให้รู้
และทุกคนก็ยินดีหยิบยื่นรอยยิ้ม🥰
ระหว่างทางบนสามล้อนั่น เราพูดกันด้วยภาษาไม่รู้เรื่องเลย
แต่นังมิราก็ได้เพื่อน😂😂😂
นั่งไปไกลมากกกกก ผ่านทุ่งมัสตาร์ด ผ่านบ้านช่อง ผ่านภาพ2ข้างทางที่ไม่ต่างอะไรกับต่างจังหวัดที่ไทยเรา
ฝุ่นแดงๆตลบอบอวล หัวเหอหน้าเน่อมีแต่ฝุ่น
เหนอะหนะและรู้สึกแสบหน้ามาก แต่ใจมันพร้อมจะดูจะบันทึกทุกอย่างเป็นนาทีของการเรียนรู้ตลอดทุกๆเส้นทาง
#ภาพจำ วันนั้น คือ ผู้หญิงอินเดียแกร่งและสวยที่สุดในโลกของมิรา🥰🥰🥰 มือที่กร้านกรำงานที่ได้สัมผัสวันนั้น
จะจดจำให้เราเตือนตัวเองว่า...สู้ต่อไปนะมิรา ไม่มีอะไรที่ผู้หญิงเราทำไม่ได้ นอกเสียจากว่าจะไม่ทำ
นางลงจากสามล้อไป ก่อนไปเรากอดกันและมิราก็ให้ครีมทามือที่ยังไม่ได้ใช้เลย แต่พกติดกระเป๋าไปทำไมไม่รู้😂😂ประหนึ่งว่าจิตมันรู้ว่าจะต้องได้ให้ใครสักคน
#ไม่มีการพบกันคราได้ไม่พลัดพราก
วันนั้นก็เช่นกัน☺️
ก็นั่งต่อไปจนถึงที่หมายของเรา
และพอลงจากสามล้อเครื่อง ผู้ช่วยรอดของเรา
ก็บอกว่าผู้หญิงคนนั้นตอบเราว่าเค้าอายุ24ปี
คือนางคงแอบฟังเราตลอดทางว่ามิราโม้อะไรกับใครบ้าง
55555555555😂😂😂😂😂
ใครชอบอินเดียแล้วนึกแต่มุมที่ไปเดินสะบัดเดรสยาวๆกรุยกรายสวยๆ ก็เอาไว้คราวหน้านะ
คราวนี้มาตามอ่านตามยิ้มแบบวิถีลูกทุ่งกับมิราไปก่อน
ส่วนตัวก็ชอบแบบนี้เลยเล่าแบบเป็นคุ้งเป็นแคว
😂😂😂
รักกันก็มาตามอ่านเอามันส์นะคะ
#มิราออลล์อินเดีย #miraallindia #lifelovelivediary
#กำลังใจไดอารี่ #มิรา #mira #มิราพาเพลิน
#lifecoachmira #เล่าเรื่องเมืองแขก #panjab #amritsar
#เล่าเรื่องเมืองอินเดีย #lifecoachmira
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น