1.ความตาย และ 2.รอยยิ้มของเด็ก(ทารก)
อืมม นานละประโยคนี้ ได้มาจากหนังสือพี่ #โน้สอุดม
ที่เคยอ่านเมื่อราวๆ20กว่าปีก่อน
#มิรามาเล่า #เล่าเรื่องเมืองอินเดีย
คืองี้...เราคงเคยได้ยินได้ฟังกันมามาก ว่าถ้าเราที่นั่น อินเดีย เราจะพบขอทานเยอะมากๆ หรือเราอย่าเอาเงินให้ใครถ้ามีใครมาขอ เพราะคุณอาจจะเจอตามขออีกเป็นพรวน😂😂😂 จะบอกว่าทุกภาพในโพสนี้
#เด็กๆทุกคนในนี้ไม่ใช่ขอทาน ย้ำ #ไม่ใช่ขอทาน
หน้าตาเด็กๆอาจจะดูมอมแมมเกรอะกรังจนใครอาจจะมองว่าเป็นขอทาน แต่ที่เจอคือเด็กๆทุกคนในรูปทำงาน ด้วย
การเดินขายปากกา หลายๆคนไม่ทันได้ถ่ายรูปกัน แต่ทุกคนในภาพนั้น
คือทำหน้าที่หาเลี้ยงตัวเองและครอบครัว
เด็กบางคนยื่นบัตรนักเรียนแล้วบอกว่าต้องหาตังไปโรงเรียน เด็กบางคนก็บอกว่าตัองช่วยแม่ทำงาน
แล้วจากสายตาก็พอจะเดาได้ว่า อายุแต่ละคนก็ราวๆ4-5-6-7ขวบ โตหน่อยก็ไม่น่าเกิน10ขวบ
โถๆๆๆ อิป้ามาไกล เห็นเด็กๆเดินมาหา และพูดๆอะไร
ถึงแม้จะไม่รู้เรื่อง ก็เดาจากภาษากายและแววตาซื่อๆในเดียงสา ก็พอจะเดาได้ว่า #อุดหนุนหนูหน่อย
แล้วมีเหรอ คนไทยใจดีแบบเราๆจะใจแข็งเดินสะบัดตูดแล้วไม่ควักตังซื้อ😂😂😂😂
แล้วเชื่อมั้ยว่า...ทุกครั้งกับเด็กๆทุกคน ที่เดินเข้ามาหา
พอเค้าอธิบายธุระเค้าเสร็จ เราหยิบเงินให้
เค้าก็จะยิ้มมมมมมมมชนิดที่ว่าดีใจจนแก้มปริ
บางคนเราบอกว่า ป้าไม่เอาปากกาหนูหรอกนะ
ป้าให้ตังหนู หนูเก็บมันไว้ขายคนอื่นนะ
เค้ากลับรีบปฏิเสธแล้วโบกมือไม่ๆอย่างมีศักดิ์ศรี
เพื่อบอกเราว่า เค้าเป็นพ่อค้าแม่ค้าขายของ ไม่ใช่ขอทาน
ฮั่นแนะ🥰 เจ๋งป่ะล่ะ🤘 แม้ว่าเราจะพยายามให้
เค้าก็จะเดินๆออกไป ทำทีว่าขายเสร็จละไปละซะอย่างงั้น
เด็กบางคนพอยื่นตังส์ให้ ไม่มีทอน ก็พยายามจะให้เราซื้อเพิ่ม พอเราบอกไม่มีทอนก็ไม่ต้องทอน เราให้
เด็กกลับบอกว่า ไม่เอาต้องทอน ก็พยายามหาวิธีมาทอน
เออแน่ะ ใครที่มีภาพจำหรือฟังใครเขาว่ามาว่า #มาอินเดีย
ให้ระวัง #ขอทาน จากประสบการณ์ก็พอมีบ้าง
เพราะลูกตื๊อ #แต่ไม่ใช่ที่นี่ #ไม่ใช่amritsar
ที่เคยเจอคือที่kolkata ก็จะมีแบบเดินมาหามาเคาะกระจกแท้กซี่ เคาะๆๆๆจนกว่าเราจะเปิด เคยเจอแบบเลดี้บอยแต่งส่าหรียืนตามแยกที่รถติด แล้วก็เคาะกระจกขอ พอให้ก็ขอเพิ่ม ก็เจอหลายๆครั้ง แต่ส่วนตัวก็ไม่ซีเรียส
เพราะคิดว่าถ้าเค้ามีคงไม่มาขอ
แต่เล่าไว้แบบนี้ เพราะอยากให้คนมองเห็นในการสร้างทรรศคติ คือในหลายๆครั้ง เราเผลอตัดสินใคร ตัดสินอะไร
จากสื่อที่เราเสพ จากข้อมูลที่เรารับ จากประสบการณ์
จากมุมมองส่วนตัว อคติหรือความเห็นส่วนตน
มันเป็นเรื่องที่เราฝึกฝนกันได้
หากเราทำใจให้เป็นกลาง
และเรียนรู้มุมมองใหม่ๆจากประสบการณ์
ใช้ความคิด ใช้วิจารณญาณ เราก็จะได้อีกมุมของความรู้สึก เราก็จะได้รับความวางใจจากอะไรๆที่อยู่ตรงหน้าอย่างลึกซึ้งก็เป็นได้
เปรียบตรงนี้ให้ทุกคนนึกถึงตอนที่เรากลัวสุนัข
แล้วบอกตัวเองย้ำๆซ้ำๆว่าหมาดุ กลัวมัน ทั้งๆที่มันก็ตัวเล็กๆ เห็นมันทีไรใกล้มันเมื่อไหร่ เป็นต้องขยาดจากมันทุกที อันนี้เราลองข่มใจ ในความกลัว
แล้วทำจิตทำอารมณ์ให้นิ่งๆ
วางใจกับทุกสิ่งตรงหน้า เชื่อมั้ยว่า ไม่ว่าจะหมา หรืออะไรในโลก ย่อมวางใจในกันได้ โดยไม่ลังเลสงสัยไปก่อน
ก็เหมือนตอนเด็กๆมาขายของให้
ใจไม่ได้คิดว่าเค้ามาเพื่อขอ
แต่แค่รู้สึกว่าเออเนอะ ลูกเรากินอยู่สะดวกสบาย
แต่เด็กๆหลายคนที่นี่ตัองเดินทำงาน
มันน่าให้ #กำลังใจ ซะจริงๆ
ก็หยิบก็ยื่นเท่าทีพอให้ได้ เรารู้สึกตัวเองอย่างไร
เราก็แสดงออกไปอย่างนั้น
ภาพที่เราเห็นคือทุกคนก็ยิ้มให้และสวมกอดกันและกันได้
ไม่ได้คิดในหัวเรื่องเสื้อผ้า เรื่องความแตกต่างจากภาพตรงหน้า ไม่มีเส้นแบ่งวรรณณะ ไม่มีประดิษฐ์รอยยิ้ม
ไม่มีมายาที่บอกกันได้จากภายนอก
ไม่มีแววตาสงสัย มีแต่ภาษากายที่สื่อถึงกันรู้เรื่อง
ถ้าเงิน10รูปี คือ5บาทไทย
ที่ยื่นให้ทุกคนที่นี่ที่มาพร้อมปากกาในมือทุกคนทุกครั้งนั่น
มิราก็ให้ไปแบบลืมนับ แล้วในหัวก็ไม่เคยนับ
ดีใจที่ได้ทำ และดีใจที่ยังมีอะไรที่พอทำได้
เล่ามาถึงตรงนี้ก็แค่อยากจะบอกว่า
ทานที่มีคนขอ ถ้าเราเต็มใจ อนิสงค์เท่าไหร่ไม่สำคัญเท่าความรู้สึกแรกที่ได้ให้ อย่างหลักพุทธก็สอนมา
บุญกรรมอยู่ที่เจตนา ก็ว่ากันไปตามเนื้อผ้า
ทุกคนเห็นรอยยิ้มของเด็กๆในภาพมั้ย
มันไม่ใช่รอยยิ้มที่แลกมาจากเงินที่จ่าย
แต่มันคือ #รอยยิ้มที่วางใจ
ก็นึกไปเหอะนะในใจ เราจะตายวันตายพรุ่งไม่รู้
มัวแต่นั่งนึก นั่งคิดไปตามใครเขาว่า
โดยไม่ได้พาตัวเองออกไปเรียนรู้
ชีวิตก็ไม่เจอความหมายในแบบที่ต้องการสักที
ถ้าใครจะไปอินเดีย แล้วกลัวเจอขอทานมาขอ
ก็ให้นึกเอานะ ว่าข้าวของเค้ากับเงิน10รูปีที่เค้าจ่าย
มันก็คือเงิน5บาทไทย ที่เราซื้อผ้าอนามัย1แผ่นไม่ได้
อย่าคิดอะไรมาก ถ้าจะฝึกวางใจ
แค่ผ่อนคลาย แล้วก็ทำ เท่านั้นเอง😊
ไปนะ...แล้วจะมาเล่าให้ฟังอีก
รักแล้วตามนะ #มิราออลล์อินเดีย
#มิราพาเพลิน #มิรา #miraallindia #mira #lifecoachmira #miracleofloveatindia #positivethink #motivation #kamlangjaidiary #กำลังใจไดอารี่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น